နားလည္ေပးပါ အမိႏိုင္ငံ

အေျခေနမေပးလို႔ ေ၀းခဲ့ရတာပါ

ပညာေတြမတတ္လို့

ထားခဲ့ရတာပါ

မာန္ေတြတက္ျပီး

 ထြက္ခဲ့တာလဲ မဟုတ္ပါဘူး....

 စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ဗလာစာအုပ္ႏွစ္အုပ္ေလာက္နဲ့

  တိုႏွံႏွံ ခဲတံငံုတိုေလးေတြက ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့

 လြယ္အိပ္ေလးရဲ့ ေဘးမွ ဟိုတစ ဒီတစနဲ့

   အျဖဴေရာင္ကိုေက်ာ္လြန္ေနတဲ့ ၀ါညစ္ညစ္

အစိမ္းေရာင္မွာ တြယ္ကပ္ေနတဲ့ အပ္ခ်ည္ၾကိဳး ခ်ဴပ္ရိုးေၾကာင္းနဲ့

   ေက်ာင္းတက္ရမွာကို ေသမေလာက္ေၾကာက္(ရွက္)တတ္တဲ့

   ညီ ညီမေလးေတြရဲ့ အားကိုးတဲ့ အၾကည့္....

  မနက္မိုးလင္းလို့ ဆန္အိုးကိုမၾကည့္ရဲတဲ့

  သားသမီးေတြ ေစာေစာထျပီး

   ဗိုက္ဆာလိုက္တာ ဆိုတဲ့အသံကို

    မိုးၾကိဳးအစင္းတစ္ရာပစ္တဲ့အသံထက္

   ေၾကာက္ရြံတတ္တဲ့ အေမ......

    ေစာေစာထ ေသာကေတြနဲ့မ်က္ႏွာသစ္

    ေနေနပူပူမွာ ဒုကၡေတြကို ဦးထုပ္လုပ္ျပီး

     ေနညိုခ်ိန္ေတာင္မွ ေခြ်းသီးေလးေတြနဲ့

      ကိုယ္လက္သန့္စင္ျပီး အိမ္ျပန္လာရတဲ့ အေဖ.......

                           ဒီလိုအျဖစ္

                         ဒီလိုအပ်က္

    ဒီလိုရက္ေတြမ်ားခဲ့ေတာ့လဲ

     ဒုကၡေတြကို ေက်ားပိုးျပီးေတာ့

    ထြက္ခဲ့ရေပါ့ ျမန္မာျပည္.....

     တန္ဖိုးမထားလို့မဟုတ္ပါဘူး

       ဆန္ဖိုးေလးေတာင္ရွာမရခဲ့လို့ပါ

   မျမတ္ႏိုးလို့လဲမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး

     ႏွစ္က်ပ္ဖိုးနဲ့ မုန့္စားရတဲ့ ေခတ္ကကုန္ခဲ့ျပီေလ

     မခင္တြယ္လို့လဲမဟုတ္ပါဘူး

      ျမင္ရတဲ့ဒုကၡေတြက တစ္ရက္ထဲမွမဟုတ္တာ

                မေမ့ရက္ပါဘူး

      အမိတိုင္းျပည္ၾကီးကို

        သို့ေပမဲ့လဲ

၀မ္းတထြာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာအတြက္

ေျပးရေပါ့ တပါးတိုင္းျပည္.....

ဘာသာစကားေတြ ကြဲျပား

ေျခေထာက္နဲ့ ေစညြွန္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးျခားေတြရဲ့

ေအးစက္တဲ့ ယံုၾကည္မႈ့မရွိတဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြမွာ

၀မ္းတစ္ထြာေပါင္းမ်ားစြာရဲ့

အစာအိမ္ကို ကူညီေပမဲ့ ေငြဆိုတဲ့ အရိပ္ပါေနေတာ့

ဘယ္လိုမ်ား ေဒါသထြက္ရမွာလဲ

နားထဲကို ဆူဆူပူပူအသံၾကားရင္

သူခိုးလား အဖမ္းအဆီလား လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ့

အိပ္ယာေအာက္က အေမ့ကိုပို့မဲ့ ပိုက္ဆံေလးကို  ထုတ္ၾကည့္ရင္

အိပ္ေရးပ်က္ေပါင္းမ်ားခဲ့ပါျပီ

အခ်ိန္တန္လို့ အိပ္ျပန္ၾကတဲ့

ေလယာဥ္ပ်ံၾကီးကို ေငးၾကည့္ရင္း

ဘယ္မွမ်ား

ဒီခရီးကိုဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ထြက္ရပါ့မလဲ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ

စိတ္ကူးကမၻာထဲလဲ

သတိယမိတယ္ အမိျမန္မာျပည္ရယ္....................

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္