အပိုင္းအစ အလြမ္း အေတြးစမ်ား

နာက်င္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္

၀မ္းနည္းစြာ ညိဳမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔

ခံစားခ်က္ေတြ သြန္ခ်လိုက္ေတာ့

အလြမ္းမိုးစက္ေတြအျဖစ္

ငါ့ကိုယ္မွာ ရႊဲရႊဲစိုလို႔ ။

ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာဆီသို႔

အပူပင္မဲ့ စီးတဲ့ျမစ္ေခ်ာင္း

ဒဏ္ရာေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ငါ

ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာစီးဆင္းတာ

သဘာ၀ဆိုေပမဲ့လဲ

ႏွလံုးသားမွာ ျမစ္ဖ်ားခံ

ခံစားခ်က္ေတြ စုန္ဆန္တက္ျပီး

မ်က္၀န္းမွသည္

ခံစားခ်က္ေတြ မ်က္ရည္ျမစ္အျဖစ္

ပါးျပင္မွာ တလိမ့္ခ်င္းဆင္းတာကေတာ့

သဘာ၀နဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနမလား  ။

ပင္လယ္မွာေပ်ာ္တဲ့ ငါး

စမ္းေခ်ာင္းေသးေသးမွာ

ေနေပ်ာ္မလားလို႔ မေတြးသလို

စမ္းေခ်ာင္းထဲက ငါး

အေကာင္ေသးလို႔ ပင္လယ္မွာ

ငါကူးႏိုင္ပါ့မလား စဥ္းစားမွာ မဟုတ္ပါဘူး

ဒီလိုပါပဲ

ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္မယ္

ဘုရားမွလြဲ

မသိႏိုင္တဲ့ ကံၾကမၼာအလွည့္အေျပာင္းကို

ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့

ထမင္း၀ိုင္အဆင္လွဖို႔

ငါက မင္းႏွလံုးသားအျပင္ထြက္

အလြမ္းေတြနဲ႔ အသက္ဆက္ေနရမွာလား  ။

အလြမ္း အလြမ္းနဲ႔

သီခ်င္းဆိုရင္ေတာ့ နားေထာင္ေကာင္းေပမဲ့

ခက္တာက

ဘ၀ဆိုတာ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့

သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မဟုတ္သလို

ပန္းခ်ီဆရာရဲ့ စုတ္ခ်က္နဲ႔

လိုသလိုဆြဲမရတဲ့

ႏွလံုးသားက စက္ရုပ္မဟုတ္ေတာ့

ပ်က္သြားတဲ့ေနရာကို ျပန္ျပင္လို႔မရ

ေသြးေၾကာေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့

ရွင္သန္ျခင္းရဲ့ စုရပ္ဆိုေတာ့

ခက္ေတာ့ ခက္သားလား  ။

လြင္ျပင္လႈိင္းငယ္